Μουσικές ιστορίες για αγρίους

Παρακολουθώ (ή μάλλον προσπαθώ να παρακολουθήσω) τις κυρίαρχες τάσεις της μουσικής τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και διαπιστώνω, ότι τα πράγματα είναι αποκαρδιωτικά και βάλε. Από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω.

Ας πούμε, ακούω συνεχώς τραγούδια, που χαρακτηρίζονται λαϊκά, αλλά το μπουζούκι ακούγεται ελάχιστα έως καθόλου. Ε μα τότε, τι σόι λαϊκά είναι αυτά; Μετά, ακούω εκείνα που τα λένε έντεχνα, αλλά παρά το βαρύγδουπο όνομά τους ελάχιστο συναίσθημα βγάζουν, μουσικά και στιχουργικά.

Να πω για τα λεγόμενα παραδοσιακά δημοτικά; Πανηγυρτζίδικο ύφος (όχι του καλού και αναζωογονητικού πανηγυριού), με ήχο της κακιάς ώρας, με τραγουδιστές μέτριους έως άφωνους και με ελάχιστα παραδοσιακά όργανα. Ακούς φουλ τουμπελέκι ή ακόμα και ντραμς (!!!), συνθισάιζερ, ηλεκτρικές κιθάρες και τέτοια. Αν τα άκουγε αυτά ο παππούς μας δεν θα καταλάβαινε καν, ότι πρόκειται για δημοτικά τραγούδια.

Για την trap, τι να σχολιάσω. Θα πω μόνον, ότι με την συντριπτική πλειοψηφία των… καλλιτεχνών(;) αυτού του είδους, ας ασχοληθεί καλύτερα η ιατρική επιστήμη. Εγώ έχω τελειώσει τη νομική και δε διαθέτω τις απαραίτητες γνώσεις. Λέτε να γκρινιάζω; Το σκέφτηκα και αυτό, αλλά δε νομίζω. Τα ίδια λένε και όσοι έχουν ένα στοιχειώδες μουσικό background. Και δεν μιλάω μόνο για τους απλούς ακροατές μουσικής, όπως είμαι εγώ. Τα ίδια και χειρότερα λένε και οι μουσικοί, οι οποίοι κάτι παραπάνω ξέρουν βρε αδελφέ.

Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις, πλην όμως είναι ελάχιστες και δυστυχώς δεν είναι ικανές να αλλάξουν «τον ρουν της ιστορίας». Θα μου πει κάποιος: «Μα αυτά τα ακούει η πλειοψηφία και διασκεδάζει». Ναι πράγματι, αλλά η ανάλυση του φαινομένου είναι πολύπλοκη. Δηλαδή σηκώνει πολλή κουβέντα και ξεφεύγει από τα όρια της ανάρτησής μου. Πρόχειρα θα πω μόνο, ότι η έλλειψη παιδείας (στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία) εξηγεί πολλά.

Επαναλαμβάνω, ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν για την κυρίαρχη τάση της μουσικής στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Αντιθέτως, οτιδήποτε ελπιδοφόρο συμβαίνει σ΄ αυτόν το χώρο κινείται κάτω από τα ραντάρ των περισσοτέρων mainstream ραδιοφώνων και των δισκογραφικών εταιρειών.

Πιο συγκεκριμένα, η θετική πλευρά της υπόθεσης βρίσκεται σε κάποια νέα παιδιά. Ας πούμε, σε διάφορες μουσικές σκηνές και εκδηλώσεις ή στο youtube βρίσκεις πιτσιρικάδες (αγόρια και κορίτσια), αλλά και μεγαλύτερους, που παίζουν τα όργανα τους και ψάχνονται με διάφορα είδη μουσικής. Κάποιοι από αυτούς παίζουν τα δικά τους original τραγούδια και προσπαθούν να τα κάνουν γνωστά μέσα στο χάος του διαδικτύου και της αγοράς. Καλή τους τύχη.

Άλλοι «πειράζουν» παλιά τραγούδια με τρόπο όμως δημιουργικό δίνοντας νέα ζωή σ’ αυτά τα τραγούδια και έτσι «κυλάνε τη ρόδα» παρακάτω. Άλλοι παίζουν επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών με σεβασμό στο αρχικό ύφος και στον ήχο ανακαλύπτοντας τους θησαυρούς της ελληνικής μουσικής. Ακούς ξανά τραγούδια, που έγραψαν ή τραγούδησαν ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Ζαμπέτας, ο Καζαντζίδης, ο Γαβαλάς, η Μαρινέλλα, η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Παπασιδέρης, ο Αηδονίδης, οι παλιοί Κονιτοπουλαίοι, ο Μάλαμας, οι δύο Παπακωνσταντίνου, ο Κουγιουμτζής, ο Πλέσσας, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Χατζιδάκις και χιλιάδες άλλοι.

Και δεν λέω να αναπαράγουν στείρα το παρελθόν. Όχι βέβαια. Έτσι και αλλιώς, η αναμέτρηση των νέων στα ίσια με αυτά τα μεγαθήρια θα ήταν άνιση. Αυτό που λέω είναι να γνωρίσουν και να μελετήσουν τους παλιότερους, ώστε να βγουν στο ξέφωτο του μέλλοντός τους με γεμάτες «αποσκευές» και έτσι να φτιάξουν ακόμα καλύτερα και πιο δημιουργικά τη δική τους ιστορία στη μουσική. Να κάνουν το δικό τους ταξίδι στον ωκεανό της μουσικής. Είμαι σίγουρος, ότι όσο θα ψάχνουν, τόσο θα βρίσκουν. Και όσο θα βρίσκουν, τόσο θα γίνονται «ομορφότεροι» άνθρωποι. Γιατί η μουσική μιλάει απευθείας, την ίδια στιγμή και χωρίς μεσάζοντες και στο μυαλό και (κυρίως) στην καρδιά. Σαν τον έρωτα, όπως λένε αυτοί που ξέρουν.

Σας αποχαιρετώ με δύο τραγουδάκια από συγκροτήματα, στα οποία παίζουν νέα παιδιά: