Ο Έλληνας σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος τράβηξε την προσοχή με το “The Favourite”, αλλά και πριν από αυτό, ήταν ένας καταπληκτικός σκηνοθέτης που καθόρισε μια ολόκληρη κίνηση στον ελληνικό κινηματογράφο. Η πρώτη του σόλο μεγάλου μήκους «Κινέττα» είναι η ιδανική, για να παρακολουθήσετε την εξέλιξη του μοναδικού, σκοτεινού και ταυτόχρονα κωμικού στυλ του.
Η σάτιρα, το άβολο χιούμορ και η τέχνη του διαλόγου
Μεγάλο μέρος της γοητείας της σκοτεινής του σάτιρας έγκειται στο γεγονός, ότι είναι τόσο ασύστολα παράξενη που είναι αδύνατο να αγνοηθεί. Μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει λόγος ανησυχίας για την κατάσταση της ψυχικής υγείας του σκηνοθέτη, δεδομένου μερικών από τα πιο ανησυχητικά και παρανοϊκά στοιχεία ορισμένων από τις ταινίες του, αλλά υπάρχει κάτι εντυπωσιακό στο γεγονός, ότι μπορεί να βρει το χιούμορ σε αυτές τις σκοτεινές καταστάσεις. Οι «γελοίοι» χώροι των ταινιών του Λάνθιμου είναι ένα μεγάλο μέρος αυτού που του έχει αποφέρει τόσο μεγάλη λατρεία. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, οι ιδέες των ταινιών του έγιναν όλο και πιο περίεργες (και ολοένα και πιο διορατικές, ουσιαστικά). Το χάρισμα του με τις λέξεις δεν είναι ποτέ πιο εμφανές από όταν εισάγει κοινές λέξεις και φράσεις σε προτάσεις εκτός πλαισίου, για να κάνει τους χαρακτήρες αξιαγάπητους. Αυτή η απλή αλλά εμπνευσμένη δράση από την πλευρά του, δείχνει πόσο κωμική ιδιοφυΐα είναι πραγματικά.
-Η πολύπλοκη, αμφιλεγόμενη φιλμογραφία του Λάνθιμου
Η επανειλημμένη χρήση σκόπιμα ακατέργαστων πλάνων ταινίας μέσα σε ταινία, μπορεί να είναι από τις πιο ανησυχητικές στιγμές σε όλες τις ταινίες του (συμπεριλαμβανομένης της αιμομιξίας), αλλά εξακολουθεί να υπάρχει κάτι άβολα αστείο σε αυτό. Αυτό θα φτάσει στα άκρα με τον «Κυνόδοντα», που έχει το πιο ταμπού θέμα, που έχει καταπιαστεί μέχρι τώρα ο Λάνθιμος. Παρόλα αυτά, ο Λάνθιμος δεν διστάζει να βγάλει μία αστεία πλευρά της αμήχανης ατμόσφαιρας, προσφέροντας καταστασιακό χιούμορ, που θα μείνει για πολύ καιρό στο μυαλό του θεατή.
Η εξέλιξη του Λάνθιμου
Κάθε ταινία βασίζεται στον προκάτοχό της, διαμορφώνοντας τον Γιώργο Λάνθιμο σε μια από τις πιο παραγωγικές φωνές στον κινηματογράφο σήμερα. Ο Λάνθιμος θα γινόταν ο αληθινός κύριος του σκοτεινού παραλογισμού και θα μπορούσε να τον μεταφράσει σε επικαιρότητα – όπως συμβαίνει στον «Αστακό». Όλες οι ταινίες του ακολουθούν μια παρόμοια, αυθεντική αισθητική μιας παράξενης δυστοπίας. Είναι περίεργες, δεν ταιριάζουν σε ένα συγκεκριμένο είδος και η συχνή βία που παρουσιάζει μπορεί μερικές φορές να φαίνεται αυθαίρετη. Βασίζεται στον αποπροσανατολισμό του κοινού ως μέσο για να αποκαλύψει τις μεγαλύτερες αλήθειες για τις ταινίες του. Αυτός ο εσκεμμένος αποπροσανατολισμός φέρνει το κοινό σε μια άβολη θέση που μπορεί να είναι συντριπτική και ανησυχητική, κάτι που πιθανότατα είναι η πρόθεσή του.
Το σκηνοθετικό του όραμα: Μια ωδή στους κλασικούς
Το σκηνοθετικό όραμα και η συνολική άποψη του Λάνθιμου για τον κόσμο είναι αναμφισβήτητα δύστροπα και σκοτεινά. Προσπαθεί να ασκήσει κριτική στα περίπλοκα θέματα που αντιμετωπίζουμε ως άνθρωποι: το να ρυθμίζει κανείς τις δυνάμεις ανατροφής του ατόμου, τον ανταγωνισμό για την εύρεση συμβατού συντρόφου, την αναπαραγωγή και το κυνήγι της εκδίκησης. Κατά κάποιο τρόπο, οι ιστορίες του ανιχνεύουν, θεματικά, τις ιστορίες των προκατόχων του, των αρχαίων ελληνικών κλασικών, καθώς όλες εξερευνούν την αρχέγονη φύση των ανθρώπων. Μια ωδή στις ρίζες του, ίσως, το όραμά του είναι προφανώς εμποτισμένο με μια επιρροή από μια εμβληματική ιστορική περίοδο, όπου εκτιμήθηκαν τα ένστικτα της βίας και της εκδίκησης.
«Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» έλαβε το βραβείο καλύτερου σεναρίου στις Κάννες και η τελευταία ταινία του το “Poor Things”, απέσπασε ένα οκτάλεπτο χειροκρότημα από το κοινό στο Φεστιβάλ Βενετίας και κέρδισε τέσσερα Oscar. Αν και, όπως όλες οι ταινίες του, οι κριτικοί και οι θαυμαστές είναι βέβαιο ότι θα διχαστούν. Κάποιοι απεχθάνονται τη δουλειά του και κάποιοι ανυπομονούν για το τι πρόκειται να κάνει στη συνέχεια, αλλά παρά αυτό το χάσμα, οι ταινίες του είναι διασκεδαστικές και αξίζει να τις δείτε.
Πηγή: www.disappointmentmedia.com
