Το Oppenheimer μπορεί να έχει μεγάλη διάρκεια, αλλά τουλάχιστον οι άνθρωποι μπορούν να το παρακολουθήσουν με τη μία. Όμως ορισμένοι κινηματογραφιστές δεν θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται λιγότερο για τους αριθμούς των εισιτηρίων, τις κριτικές ή ακόμα και την ικανότητα του κοινού να παρακολουθήσει ολόκληρο το έργο. Οι πειραματικές ταινίες αμφισβητούν τα όρια και τις συμβάσεις – την πλοκή, την ανάπτυξη χαρακτήρων, τη συνηθισμένη διάρκεια των 80 – 150 λεπτών, σε σημείο που δύσκολα νιώθουν ότι υπηρετούν το ίδιο μέσο με τους συναδέλφους τους. Ας δούμε μερικές από αυτές.
1. Logistics (2012)—857 ώρες
Η πειραματική σουηδική ταινία Logistics είναι η μεγαλύτερη ταινία όλων των εποχών. Το σύγχρονο νοικοκυριό είναι γεμάτο περίπλοκες συσκευές, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν δεδομένες. Αυτή η πανίσχυρη ταινία έχει ως στόχο να δείξει, πόση ενέργεια, ρύπανση, χρόνος και ανθρώπινο δυναμικό απαιτείται για τη δημιουργία και τη μεταφορά αυτών των gadget, που επιτρέπουν στους ανθρώπους να ζουν έναν όλο και πιο αυτοματοποιημένο, καθιστικό τρόπο ζωής. Δεν υπάρχει διάλογος για να δηλωθούν ρητά αυτά τα πράγματα και έτσι αφήνεται στον θεατή να συμπεράνει τις διάφορες έννοιες αυτής της ταινίας καθώς η αργή διαδικασία μεταφοράς των gadgets εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο.
2. Modern Times Forever (2011)—240 ώρες
Μία Δανέζικη ταινία και μία συλλογική προσπάθεια πολλών καλλιτεχνών, το Modern Times Forever, αποτυπώνει σιγά-σιγά τη μελλοντική αποσύνθεση του κτιρίου “Stora Enso” στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Το Modern Times Forever παρουσιάστηκε μπροστά από τα κεντρικά γραφεία της Stora Enso το 2011 σε μια μεγάλη οθόνη—στόχος η αντίθεση του πως φαινόταν τότε με το πώς θα ήταν με την πάροδο του χρόνου. Οι άνθρωποι βέβαια δε χρειαζόταν -και μάλλον δεν μπορούσαν-να το δουν όλο μαζί αλλά μπορούσαν να παρατηρούν περιστασιακά την αλλαγή της εικόνας κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.
3. Cinématon (2009)—156 ώρες
Το 156ωρο Cinématon του Gérard Courant χρειάστηκε δεκαετίες για να ολοκληρωθεί. Είναι ένα σύνολο σιωπηλών χρονογραφημάτων, και αυτό το πειραματικό μεγαθήριο περιλαμβάνει χιλιάδες από αυτά – το καθένα διαρκεί περίπου τρία λεπτά και είκοσι πέντε δευτερόλεπτα. Ο Courant συγκέντρωσε συναδέλφους καλλιτέχνες, φίλους και άλλους, για να κάνουν ό,τι ένιωθαν σε αυτό το σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα – να κοιτάξουν μακριά, να καπνίσουν, να πιουν, να κάνουν γκριμάτσες κ.α ή όλα τα παραπάνω μαζί. Υπάρχουν πολλά περιθώρια τόσο για ειλικρίνεια όσο και για χιούμορ σε αυτή την ταινία.
4. Πεκίνο 2003 (2004)—150 ώρες
Ο σκηνοθέτης Ai Weiwei αποφάσισε να στερεώσει μια κάμερα σε ένα αυτοκίνητο και να οδηγήσει σε κάθε δρόμο μέσα σε αυτό που είναι γνωστό ως ο τέταρτος δακτύλιος του Πεκίνου. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν συγκεκριμένα στις 18 Οκτωβρίου και ολοκληρώθηκαν περίπου δεκαέξι μέρες αργότερα με περισσότερα από αρκετά πλάνα για να γίνει η μεγαλύτερη ταινία στον κόσμο για το 2004. Άλλα ντοκιμαντέρ του Ai Weiwei περιλαμβάνουν το Coronation (σχετικά με το lockdown της Γουχάν από την κινεζική κυβέρνηση στην αρχή της επιδημίας COVID-19) και το Cockroach (σχετικά με τις διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ το 2019). Ειναι περίεργο, πώς κάτι διάρκειας 150 ωρών μπορεί να πάρει τόσο λίγο χρόνο για να ολοκληρωθεί. Αλλά και πάλι, το Πεκίνο 2003 είναι ένα ντοκιμαντέρ αβάν-γκαρντ με μια σχετικά απλή υπόθεση: είναι μια προσπάθεια να αποτυπωθεί διακριτικά η γεωγραφία, ο πολιτισμός και η αίσθηση της πατρίδας του σκηνοθέτη σε ένα συνεχώς εξελισσόμενο, σύγχρονο κόσμο.
5. Untitled #125 (Hickory) (2011)—120 ώρες
Ο σκηνοθέτης John Azzarella αποφάσισε να πάρει εξήμισι λεπτά από την κλασική ταινία του 1939 ο Μάγος του Οζ και να τα επεκτείνει σε πέντε ημέρες σε πραγματικό χρόνο. Η ταινία κυκλοφόρησε το 2011 και χρειάστηκαν δύο ολόκληρα χρόνια για την παραγωγή. Το Untitled εστιάζει σε μια σειρά εικόνων με προσχηματικό νόημα: ξεκινά από το σημείο όπου το κοινό βλέπει τον καταστροφικό ανεμοστρόβιλο στο Κάνσας καθώς πλησιάζει το ασπρόμαυρο σπίτι, συνεχίζει μέσα από το εφιαλτικό ταξίδι της Ντόροθι στο Οζ και τελειώνει όταν η Ντόροθι συναντά την Καλή Μάγισσα του Βορρά σε έναν φανταστικό κόσμο χρωμάτων. Με μια λέξη: μεταμόρφωση.
Μερικές φορές, μεγάλες ταινίες παρουσιάζονται με τη μορφή μιας σειράς πολλών επεισοδίων στο Netflix ή προβάλλονται στην τηλεόραση για αρκετές ημέρες. Αλλά οι προηγούμενες ταινίες – αυτοί οι τιτάνες – δεν θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε σίριαλ, και μόνο ο πιο αφοσιωμένος θεατής θα ήταν πρόθυμος να τις δει μέχρι το τέλος. Αν λοιπόν νομίζατε ότι οι 3 ώρες του Oppenheimer ήταν πάρα πολλές, οι παραπάνω ταινίες μάλλον θα σας κάνουν να το ξανασκεφτείτε.
Πηγή: collider.com
